حبابِ سَردرگُمی در گروهِ دورهَمی
جلیل سلمان-ابزارهای ارتباطی به عنوان یکی از نهادهای تقویت کننده ارتباطات اجتماعی در حال حاضر بیشترین سهم بازار گفتگو را از آن خود نموده اند. این ابزارهای ارتباطی، فاصله افراد جامعه را به میزان قابل توجهی کاهش داده و فرصت مغتنمی را فراهم نموده اند تا به نحو مطلوبی مورد استفاده قرار گیرند.
بررسی رفتار اجتماعی ما نشان می دهد ارتباطات رو در رو و فیزیکی به ارتباطات مجازی و متنی تبدیل شده و همچون حصاری سخت و محکم همه پیکره‌ی جامعه‌ی را در برگرفته است. این فضا ماحصل پیشرفت تکنولوژی در ابعاد مختلف است که بشرِ نوین آن را با خلاقیتِ تمام ابداع و در دسترس همگان قرار داده است.
تکنولوژی را به معنای عام آن می توان صرفاً به عنوان یک مقصد برای دستیابی انسان به پیشرفت تصور نمود اما یک جامعه‌ی اندیشمند و صاحبِ خِرد هرگز آمال مُترقی و ارزشمند خود را بر اساس چنین تعریفی چینش نمی‌نماید.
امروزه جامعه‌ای موفق‌تر است که افراد خوش‌فکر و خلاق را گِرد همدیگر جمع نموده تا بتواند ضمن ایجاد هم افزایی فکری، گوشه ای از مشکلات جامعه‌ی خود را بر اساس راه حل‌ها و پیشنهادهای برآمده از درون گردهمایی اندیشه های هم افزای آنان حل و فصل نماید.
این گونه جوامع از تکنولوژی به عنوان ابزاری کارآمد در راستای همگرایی تفکرات متنوع و مختلف استفاده می کنند، بنابراین، روز به روز شاهد پیشرفت و وقوع اتفاقات کماکان مثبت در درون آن جامعه خواهیم بود. یکی از اینگونه گردهمایی‌ها و جلسات هم افزایی را می توان در گروه‌های فعال مجازی جستجو نمود که طیف وسیعی از افراد جامعه را مجذوب خود کرده است.
بی شک اگر به اینترنت و فضای مجازی دسترسی داشته باشید، بطور معمول در چندین گروه مورد علاقه عضویت داشته و در آنها فعالیت می‌کنید.
گروه‌های مجازی بطور عُرف بر اساس یک هدف از پیش تعیین شده راه اندازی می شوند اما معمولاً در عضوگیری، شاخص‌های اولیه و ابتدایی لازم را نیز رعایت نمی نمایند.اینگونه گروه‌ها شاید با اهدافی شایسته و ارزشمند تشکیل و فعالیت خود را آغاز می نمایند اما در شاکله‌ی اصلی خود نخستین معیارهای هم افزایی نظیر؛ جذب افراد مرتبط و آگاه با موضوع اصلی گروه را نیز فراموش می کنند.
این ویژگی مهم، در گروه‌های فعال اجتماعی دارای اهمیت فراوانی است به نحوی که گاهاً شکل تصمیم گیری‌ها و برنامه ریزی‌ها از حالت معمول خود خارج و تبدیل به یک فرآیند اجتماعی در سطحی کلان می شود.
حال اگر گروه، دارای انسجام و پیوستگی فکری باشد علاوه بر آنکه چالش‌های پیش رو را با موفقیت به انجام می رساند، زمینه ورود به مباحث تخصصی‌تر را نیز فراهم می نماید و اگر به علل مختلف نتواند استحکام درونی و مَنِش تیمی خود را حفظ و حراست نماید دچار نوعی وارفتگی و از هم پاشیدگی خواهد شد. یکی از علل اصلی عدم موفقیت گروه‌ها-بویژه در حوزه اجتماعی-ورود نگاه حزبی و جناحی به یک فضای غیر سیاسی است، موضوعی که در حال بلعیدن گروه‌های مجازی داراب است.
گاهی درگیری‌ها در حبابِ سربسته‌ی مجازی آنقدر شدید و شخصی می شود که اهداف اصلی اینگونه گردهمایی‌ها به یکباره فراموش و آتشباری از اهانت و توهین به همراه تهمت و افترا از دو سویِ طرفِ مجادله به سمت همدیگر باریدن می گیرد تا جائیکه، تنها گزینه‌ی موجود برای اعضاء فقط ترک آن گروه است.
ظاهراً ما نمی توانیم با به خدمت گرفتن تکنولوژی و رام نمودنش آنرا در خدمت اهداف عالیه خود قرار دهیم و این گسستگی و فرونشست همچنان در اغلب گروه‌ها دیده می شود.
امروز فضای مجازی ملتهب‌تر از گذشته به پیش می رود در حالیکه سایه‌ی سنگین تفکرات سیاسی و گروهی همچون سدی محکم در برابر مشارکت، همدلی، همگرایی و هم افزایی قامت علم نموده و پتانسیل‌های فعال موجود در گروه‌های مختلف را به تباهی می کشاند.
این موضوع برای آنانکه به دنبال افزایش سهم مشارکت خود در فعالیت های اجتماعی و امور عام المنفعه هستند چاره ای بجز انتخاب آخرین گزینه در ابتدایِ راه باقی نمی گذارد و متأسفانه در چنین وضعیتی، «ترکِ گروه» همچنان بهترین گزینه برای انگشت اشاره آنها خواهد بود.
