آسیاب سنگی داراب همچنان ناشناخته باقیمانده است

جلیل سلمان/چن ون-در پی برگزاری سومین کنفرانس مدیریت آبیاری پایدار در سال 2010  و در بخارست، دو ایرانی به نامهای صدرزاده و قلی کندی از دانشگاه تهران مقاله ای زیبا تحت عنوان «پنج هزارسال از تاریخ آبیاری ایران»را ارائه می دهند که «آسیاب سنگی داراب» نیز به عنوان بخشی از تحقیقات آنان در این مقاله گنجانده شده است.

آنها در مقاله خود اشاره می نمایند که ایرانیان باستان علاوه بر اینکه از لحاظ  تکنولوژی انتقال آب مطرح بوده اند، دارای مدیریت کاملاً شناخته ای شده ای در سطح جهان بوده و فرهنگ آنان در این زمینه وارد قصه ها و داستانها هم شده بود.

در دوره هخامنشیان استفاده از آب ، انتقال آب و به اشتراک گذاری آن مد نظر بوده است. موضوع تیشتر یا تشتر ، ایزد و ستاره باران و اپوش دیو خشکسالی و جشنهای تیرگان را نیز در این مقاله به همراه دقت ساسانیان در راه اندازی، نگهداری و تعمیرات سیستم های آبیاری آورده اند.

آسیاب سنگی داراب دارای دو رشته جوی می باشد که به رشته ای از چاههای پیوسته متصل است که تعداد آنها به هفت حلقه می رسد. این بنای صخره ای منحصربفرد دارای دو تنوره می باشد و کتیبه هایی به زبان فارسی و عربی در درون تونل آن به چشم می خورد. این آسیاب سنگی در دوران قاجار مرمت و مجددا مورد استفاده قرار گرفته است. یک رشته جوی آن در بستر صخره ای کوه تعبیه شده و رشته جوی دیگر با سنگ و ساروج بنا شده است.

این آسیاب سنگی متعلق به دوران ساسانیان در فاصله 200 متری بنای تاریخی آتشکده آذرخش داراب(مسجد سنگی) همچنان خودنمایی می کند.

***

منبع: کتاب مدیریت آبیاری پایدار...ارائه شده در کنفرانس بخارست